قراردادهای زندگی مشترک

با این حال، این اصول قانونی به زوج‌های مجرد تعمیم داده نمی‌شوند. برخلاف ازدواج، هم‌زیستی به یک شریک حق ادعای خودکار بر اموال شریک دیگر نمی‌دهد. هیچ حمایت قانونی برای منافع شریک هم‌زیست در اموالی که به نام شریک دیگر است، وجود ندارد. اگر شریک هم‌زیست وارد یک توافق‌نامه هم‌زیستی نشده باشد، باید به راهکارهای قانونی منصفانه متکی باشد تا ادعای خود را بر اموال اثبات کند. این شامل نشان دادن این است که طرف دارای عنوان، به هزینه مدعی، بهره‌برداری ناعادلانه کرده است. دادگاه سپس راهکار مناسب را تعیین می‌کند که می‌تواند یک تسویه مالی یا اعتماد سازنده‌ای باشد که بر اموال برقرار شده است.

در خلاصه، در حالی که روابط عرفی ممکن است در برخی جنبه‌ها شبیه به ازدواج باشند، تفاوت‌های قانونی قابل توجهی وجود دارد، به ویژه از نظر حقوق و تعهدات. توافق‌نامه هم‌زیستی به عنوان ابزاری ارزشمند برای هم‌زیستان عمل می‌کند تا منافع مالی خود را محافظت کرده و تعهدات خود را در رابطه به وضوح تعیین کنند.